الإمامُ الصّادقُ علیه السلام : لا تَکونُ الصَّداقَةُ إلّا بِحُدُودِها ، فَمَن کانَت فیهِ هذهِ الحُدودُ أو شَی‏ءٌ مِنهُ ، وإلّا فلا تَنسِبْهُ إلى‏ شَی‏ءٍ مِن الصَّداقَةِ ، فَأوَّلُها : أن تکونَ سَرِیرَتُهُ‏وعَلانِیَتُهُ‏لکَ واحِدَةً ،والثانیةُ :أن یَرى‏ زَینَکَ زَینَهُ ، وشَینَکَ شَینَهُ ، والثالثةُ : أن لا تُغَیِّرَهُ علَیکَ وِلایَةٌ ولا مالٌ ، والرابعةُ : لا یَمنَعُکَ شَیئاً تَنالُهُ مَقدُرَتُهُ ، والخامسةُ - وهی تَجمَعُ‏هذهِ الخِصالَ - : أن لا یُسلِمَکَ عِندَ النَّکَباتِ .

امام صادق علیه السلام : دوستى مرزهایى دارد که هرکس همه یا برخى از آنها را داشته باشد ، دوست است وگرنه او را اصلاً دوست مشمار : نخست این که ظاهر و باطنش با تو یکى باشد ؛ دوم این که آبروى تو را آبروى خودش داند و عیب و بى‏آبرویى تو را عیب و بى‏آبرویى خودش ؛ سوم این که مال و منصب او را نسبت به تو عوض نکند ؛ چهارم این که هر کمکى از دستش برمى‏آید از تو دریغ نکند و پنجم، که در بردارنده همه این خصلتهاست، این که در هنگام گرفتاریها تو را تنها نگذارد .