یَا فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ یَا بِنْتَ مُحَمَّدٍ یَا قُرَّةَ عَیْنِ الرَّسُولِ یَا سَیِّدَتَنَا وَ مَوْلاتَنَا إِنَّا تَوَجَّهْنَا وَ اسْتَشْفَعْنَا وَ تَوَسَّلْنَا بِکِ إِلَى اللَّهِ وَ قَدَّمْنَاکِ بَیْنَ یَدَیْ حَاجَاتِنَا یَا وَجِیهَةً عِنْدَ اللَّهِ اشْفَعِی لَنَا عِنْدَ اللَّهِ

 سیل اشکم راه بینائی گرفت              

 بند بندم عطر زهرائی گرفت

 عشق را از فاطمه آموختم                   

 چشم بر دست کبودش دوختم

 دست او صدها گره وا می کند                

 دست او والله غوغا می کند

 دست او مشکل گشای عالم است            

 روی آن جای لبان خاتم است

 دست او دنیای احسان و صفاست 

 دست او مشکل گشای مرتضی است

 حیف شد آن دست را دشمن شکست

 با غلاف تیغ اهریمن شکست

 گویمت از قصه شهر نبی 

  از شرار آتش و بیت علی

 درد بود و آتش و افسردگی

  یاس یود و سیلی و پژمردگی

 آه بود و ناله و بغض گلو 

 پهلوئی بودو لگدهای عدو

 در میان کوچه آن دنیا پرست 

 راه را بر مادر سادات بست

  گویمت سر بسته در آن کوچه ها 

 فاطمه گم کرد راه خانه را

 آه ای مجنون زبان در کام گیر 

  لب فرو بند و کمی آرام گیر